HOME | DD

HidesHisFace In reply to ??? [2011-07-06 06:56:58 +0000 UTC]

Illaila ma prawie kompletnie nagie nogi, pończochy nie miałyby wielkiego sensu przy takich stopach - pazury robiłyby co chwila paskudne "oczka"

Nie zapominaj, że dla Illaili praca i przyjemność to jedno. Inna sprawa, że tego typu wtopy, gdzie musi bawić się w mordowanie na nieco mniej stabilnym gruncie to raczej rzadkość. Zwykle potrafi całymi tygodniami bawić się razem z imperialną śmietanką towarzyską w najróżniejsze intrygi, tylko po to, by dobrać się do celu w sposób możliwie subtelny i delikatny. I przez subtelny i delikatny mam na myśli dobranie się do uczuć ofiary.
Inna sprawa - Illaila lubuje się w zadawaniu bólu, więc ciosy zadaje zwykle w czułe miejsca, sprawiając, że ofiary po prostu zwijają się z bólu czekając na dobicię.

👍: 0 ⏩: 1

Bazil3282 In reply to HidesHisFace [2011-07-07 10:17:52 +0000 UTC]

Dziwne, że z taką łatwością przychodzi jej dobieranie się do uczuć ofiary przy jej charakterku... no i jak sobie radzi w takim absolutnie obcym środowisku? Musiałaby zatracić cechy klasyczne dla Shata'lin, od strony kulturalnej.

Właściwie to ustaliłeś, skąd się wzięło uwielbienie Illaili do zadawania bólu?
Dlaczego jest taka arogancka, że na widok Surmailena od razu sobie wyobraża Bóg wie co?

👍: 0 ⏩: 1

HidesHisFace In reply to Bazil3282 [2011-07-07 12:14:14 +0000 UTC]

Do pewnego stopnia zatraciła - bardzo niewiele czasu spędza ze swoimi i obraca się głównie wśród imperialnych, robiąc co do niej należy.
Zabawy aktorskiej natury z uczuciami ofiar nie zawsze przychodziły jej tak łatwo, wczesna kariera Illaili obfitowała we wpadki podczas których musuała szybko wykończyć ofiarę, gdy ta zauważyła, że coś jest nie tak.

Co do aroganckiej natury - Illaila od dziecka była diabelnie utalentowana w kilku różnych dziedzinach i dość szybko zaczęła przejawiać zdolności psioniczne. Jej opiekunka dodatkowo podsycała jej ambicje i dążenie do perfekcji. W pewnym momencie Illaili z deka odbiło i dorobiła się "małego" kompleksu wyższości. W dość młodym wieku zauważyła też podobieństwo sztuk walki i tańca, który swoją drogą uwielbia. Nie trzeba chyba mówić, że szybko postanowiła spróbować swoich sił w Gwardii (Straży Świątynnej jeszcze nie było w obecnej formie), ale... Nie udało jej się, nie dla tego, że słabo radziła sobie z walką, ale nie potrafiła wypełniać rozkazów i ciągle starała się poprawiać dowódców. Treningowe potyczki ujawniły jej kolejną cechę, niezwykłą brutalność skierowaną przeciwko każdemu, kto był od niej wyraźnie słabszy (nie kończyło się tylko na siniakach, ale i na połamanych kończynach). To ostatecznie przekreśliło jej szanse - dowodzący uznali, że nie byłaby wsparciem dla członków oddziału, a raczej czynnikiem potwornie łamiącym morale.
Po tej, pierwszej w życiu porażce Illaila skierowała swoje ambicje... Jeszcze wyżej, w stronę świątyni. Paradoksalnie, tu poszło jej dużo łatwiej - przyzywczajona do godzin samodzielnego treningu Illaila dość łatwo wpasowała się w środowisko kapłanek, gdzie, ostatecznie okazała się pewnym rozczarowaniem. Nie pojmowała wielu aspektów moralnych i dość otwarcie je podważała, pomimo tego, że podczas szkoleń świetnie wklepywała regółki i udawała, że wierzy w to, co mówi. Co więcej, jej moce psioniczne może i ujawniły się wcześnie, ale okazały się raczej ograniczone, choć wydajności Illaili nie sposób było odmówić.
Pomimo tego, że Illaila świetnie sprawdzała się w roli mówcy, w ciągu kilku miesięcy została odsunieta od pełnienia posługi kapłańskiej, gdy zorientowano się, że dawanie porad delikatnie mówiąc jej nie wychodziło i gdy zaczęła prezentować swoją dość arogancką naturę w stosunku do wiernych (głównie mężczyzn w stosunku do których skutecznie udawała zaloty - w czasie szkoleń kapłańskich wyrobiła sobie pogardę dla przeciwnej płci).
Innymi słowy - została zdegradowana do kapłanki niższej rangi i praktycznie zostawiona sama sobie. Illaila po kryjomu kontynuowała samodzielne treningi, od czasu do czasu wymykała się też za mury Łzy i podpatrywała Gwardzistów oraz Łowców, z czasem też zaczęła urządzać własne, tajne polowania, po prostu mordując każdego przedstawiciela innej rasy, jaki jej się nawinął, to jej jednak nie wystarczyło.
Wkrótce po śmierci Gahira zaczęto debatować nad reformami zbrojeniowymi i dalszymi krokami mającymi zabezpieczyć Łzę przed atakami. Jednym z punktów debat był wywiad - wtedy też Illaila zaproponowała wystawienie specjalnie wyszkolonych zabójczyń, które miałyby likwidować ważnych oficjeli potencjalnych, wrogich nacji.
Pomimo wątpliwości, projekt przeszedł i okazał się znacznym sukcesem, Illaila zaś mogła wreszcie połączyć swój arogancki, choć jednocześnie nieco zalotny charakter i czystą brutalność.

👍: 0 ⏩: 0

Bazil3282 In reply to ??? [2011-07-06 00:10:10 +0000 UTC]

Moim zdaniem z owym "lepszym kontrastem lineartu" wygląda to lepiej. Zwłaszcza mimika twarzy i oczy wyglądają bardziej "przekonująco". Tamte w porównaniu do tego jakieś takie niewyraźne mi się zdają.
(czy ona ma pończochy na nogach, czy one są od kostek do talii nagie?)

Ow... no i powtórzę, że jak na profesjonalistkę, Illaila zdecydowanie za dużo sobie pozwala, jeśli chodzi o drobne przyjemności podczas akcji. Nie zdziwiłbym się, gdyby ją kiedyś takie igraszki miały drogo kosztować.
Co prawda ja wymyśliłem wcześniej wspomnianą Zerę, która również lubi dawać upust radości z zabijania, ale robi to raczej wtedy, gdy ją zgraja oponentów w otwartej walce opadnie (np. paczka virinerów) i może sobie na chwilę radochy pozwolić. Jeśli ma rozkaz po prostu zlikwidować po cichu kogoś ważnego, to się nie bawi w ceregiele - albo podrzyna gardło, albo zabija od razu dobrze wymierzonym ciosem (ze względu na swoją siłę, oraz fakt, iż jest mistrzynią itsu gate, Zera potrzebuje tylko jednego ciosu, żeby zabić - oczywiście tylko jeśli uważa to za konieczne). Każdy zimny profesjonalista wie, że "najpierw obowiązek, a potem przyjemność".

👍: 0 ⏩: 0