HOME | DD

Description
"Wielu ludzi nosi w sobie ukrytego potwora, chorobę, która wysysa im krew, rozpacz, która gnieździ się w ich nocy. Oto człowiek, który nie różni się od innnych, chodzi, porusza się, i nikt nie wie, że ma w sobie straszliwego pasożyta- boleść stuzębną, która żyje w tym nieszczęśniku i zabija go. Nikt nie wie, że ten człowiek to topiel. Jest spokojny, ale bez dna. Od czasu do czasu niezrozumiale drżenia przebiegają po powierzchni; pojawia sie jakaś zmarszczka, zanika, pojawia się znowu, tworzy się pęcherzyk powietrza, pęka.
Niby to nic, w istocie to rzecz straszliwa: oddech nieznanej bestii."
Wiktor Hugo

" (...) i wtedy poraziło mnie, wessała samotność pustego miasta nocą, rozpacz nad świadomościa, wędrówką do nikąd, w śmierć.
Zamykałam w dłoniach twarz. I przepływałam przez przekłute żyły latami, a mózg wyciekał na bruk, w Święte Miasto powracałam leczyć rany i sumienie.
Na ulicach sprzątano ciała, a ja dalej waliłam głową w mur kalecząc twarz i dłonie cienia. Nastapił kres wędrowania. Ostatni przyjaciel odszedł w bezzębnym uśmiechu. Zawisł nad wanną przekłuty złotym strzałem. Wzięłam sznur i zrobiłam wieczną pętlę."
Barbara Rosiek

Samozagłada jest wpisana w nałóg.

***

~Lestrim-stock !stock-feele !fragilemuse-stock

Description
"Wielu ludzi nosi w sobie ukrytego potwora, chorobę, która wysysa im krew, rozpacz, która gnieździ się w ich nocy. Oto człowiek, który nie różni się od innnych, chodzi, porusza się, i nikt nie wie, że ma w sobie straszliwego pasożyta- boleść stuzębną, która żyje w tym nieszczęśniku i zabija go. Nikt nie wie, że ten człowiek to topiel. Jest spokojny, ale bez dna. Od czasu do czasu niezrozumiale drżenia przebiegają po powierzchni; pojawia sie jakaś zmarszczka, zanika, pojawia się znowu, tworzy się pęcherzyk powietrza, pęka.
Niby to nic, w istocie to rzecz straszliwa: oddech nieznanej bestii."
Wiktor Hugo

" (...) i wtedy poraziło mnie, wessała samotność pustego miasta nocą, rozpacz nad świadomościa, wędrówką do nikąd, w śmierć.
Zamykałam w dłoniach twarz. I przepływałam przez przekłute żyły latami, a mózg wyciekał na bruk, w Święte Miasto powracałam leczyć rany i sumienie.
Na ulicach sprzątano ciała, a ja dalej waliłam głową w mur kalecząc twarz i dłonie cienia. Nastapił kres wędrowania. Ostatni przyjaciel odszedł w bezzębnym uśmiechu. Zawisł nad wanną przekłuty złotym strzałem. Wzięłam sznur i zrobiłam wieczną pętlę."
Barbara Rosiek

Samozagłada jest wpisana w nałóg.

***

~Lestrim-stock !stock-feele !fragilemuse-stock